Wimken van Diene

Er is een boek uitgebracht van de basgitarist van Normaal; Willem Terhorst, alias Wimken van Diene.
De eerste druk (van 1.250 exemplaren) was binnen een week uitverkocht en de tweede druk is intussen binnen gekomen.

Het boek beschrijft de wonderlijke levenswandel van basgitarist Willem Terhorst, een Beltrumse boerenzoon die in 1975 tot zijn eigen verbazing werd gevraagd om bij Normaal te komen bassen. “Ze zochten een echte boer en daarom kwamen ze bij terecht”, aldus Willem. Na de eerste repetitie bij Normaal kreeg hij te horen dat hij mocht blijven, als hij wou. En dat wou hij maar al te graag. Hij zegde zijn baan in de fabriek op. Zijn collega’s verklaarden hem voor gek. “Maar achteraf gezien was het een goeie zet,’ aldus Willem. ‘De fabriek is allang failliet. En Normaal is d’r nog altied.”

AANBIEDING:
Naober-lezers krijgen 4 Euro korting* en kunnen het boek voor 16 euro aanschaffen (i.p.v. 20 euro).
KLIK HIER voor het boek: www.thewildeast.nl

* Vul op het op het bestelformulier bij het onderdeel 'voornaam' de code 'noaber' in. Dan wordt de korting automatisch doorberekend.

Hieronder een hoofdstuk uit het boek:

De zevenjarige Willem trapte ’s morgens in alle vroegte naar de buren om een dagje mee te gaan helpen op de boerderij. Dat deed hij wel vaker. “Ik heb as jonge jongen heel vøl geholpen bi’j andere boeren”, aldus Willem. “Ik was moar zelden in huus. Doar was ok nix te doen, behalve karweitjes. Dus ik liep altied buten. Tenminste, as ’t mooi weer was.”

De buurman zat al op de trekker en had een aantal keer getracht om de motor aan de gang te krijgen. Het was echter hartje winter en de temperatuur lag onder nul. De motor had er dan ook helemaal geen zin in. Hij weigerde mee te werken. “Potverdommenan”, zei de boer, “wat ’n eigenwies kreng. Ik zol bi’jnoa zegn: ’t Kon wal ’n fjordenpony wean.”

De boer stapte weer uit en ging in de schuur een touw halen. Dit touw werd aan voorzijde van de trekker bevestigd, waarna de boer weer in de cabine klom. Willem pakte het touw en begon er uit alle macht aan te trekken. Achter de tractor stonden ook een paar helpers. “Allo, drukn!”, zei de boer en hij deed de handrem eraf. De kerels spanden hun spieren en zetten kracht. Ze hadden al na tien seconden van hun ijver resultaat. De wakker gewor-den trekker begon te brullen en maakte meteen flinke vaart.

Willem werd hierdoor overvallen. Hij probeerde snel aan de kant te springen, maar hierbij struikelde hij. Zodoende kwam hij terecht in een kuil. Binnen enkele tellen zou de trekker over hem heen denderen. Willem maakte zich in allerijl zo klein mogelijk en de trekker scheurde vol gas over hem heen. Tot ieders verbazing klauterde Willem even later ongeschonden weer uit de kuil, die zijn redmiddel bleek.

Sindsdien noemden ze hem in Beltrum en omstreken ‘de man van staal’, een benaming die bij Normaal jaren later nog een keer zou worden gebruikt in de titel van de single ’n Keerl van Iezer en ’n Keerl van Stoal.

Willem staat het hierboven genoemde voorval nog helder bij: “Ik heb altied zo plat as ’n dubbeltjen geproat, moar ’t had toen moar weineg gescheald of ik was zelf ok zo plat as ’n dubbeltjen gewes. Ik zag den trekker op mien afkommen en dacht bi’j mienzelf: ‘As dit goed geet, dan geet d’r meer goed.’ En ’t ging nog goed ok. Um van de schrik ’n betjen te bekommen kreeg ik ’n paar borrels angeboajen van den boer. Ik was d’r dus, wat alcohol angeet, al vrog bi’j. Ik heb ze mien fijn loaten smaken en bun zingend weer op huus angegoan.”