Nachtbrakers

Ik was vanmorgen om zes uur thuis. Ik denk dat de meeste mensen vanmorgen om zes uur thuis waren, maar ik bedoel dat ik om zes uur thuiskwam. We hadden namelijk gespeeld op het legendarische Dicky Woodstock festival. Daar sluiten we traditie getrouw de ‘grote tente’ af en beginnen we pas om één uur ’s nachts te spelen. Voor ons stonden Suzan & Freek. Die krijgen met hun nummers de tent goed op de kop, kan ik je vertellen. Ik kon het publiek, toen we kwamen aanrijden, al mee horen zingen. De mensen waren dus goed warm toen wij begonnen. En wij deden waar we voor kwamen: de hele tent aan flarden spelen. Het testosteron vloog tegen het plafond, het bier en zweet danste door de tent en vooraan was het niks as mooie deerntjes en stoere kerel in blote pensen.

Om twee uur waren we klaar met ons optreden. Dan drink je nog een biertje en komt er altijd iemand aan met een schaal frikadellen. Onze bassist woont in Den Ham, onze drummer in Haarle, en ik in Ruurlo. Dus voor je het weet, draait de bandbus pas bij het krieken van de dag de oprit op.

Zes uur. Het was al weer licht!

Gelukkig deed onze hond stil, werd er niemand wakker en heel voorzichtig manoeuvreerde ik mij onder de dekens. Om tien uur werd ik wakker van mijn vrouw die heel lief probeerde, zonder geluid, een zwemtas in te pakken. Want onze jongste twee moesten naar zwemles. Daarna viel ik gelukkig weer in slaap en om twaalf uur kwam ik zo fris als een hoentje uit bed…

De hele column lezen in het nazomernummer? Kilk hier en word abonnee.