Willem

De herfst is mijn seizoen niet. Te nat, te druilerig, te somber. Niet dat het jaargetijde me in een acute depressie stort, maar ik heb niets met het geritsel van de bladeren en het opsnuiven van die heerlijke, kruidige boslucht. Gelukkig zijn er herfstdagen die de uitzondering op de regel vormen. Pas nog was er zo een. Redelijke temperatuur, een zonnetje en de nog resterende bladeren aan de bomen op hun allermooist. Van lichtgeel tot dieprood en alles wat er aan kleurvariaties tussen zit.

Het deed me denken aan de Indian summer in Amerika, een jaar of twintig geleden. Kleurrijker schouwspel dan dat heb ik niet gezien in het land van Uncle Sam, dat me toen sowieso al overdonderde.

Samen met cabaretier/verhalenverteller Willem Wilterdink was ik voor de Gelderse radio op zoek naar mensen met Achterhoekse roots. Emigranten die misschien hun moedertaal, het dialect, nog spraken. Willem was een fantastische gids die me in een bejaardentehuis in Cedar Grove (New Jersey) in contact bracht met een kleinzoon van Winterswijkers die, als zovelen, eind negentiende eeuw naar Amerika waren vertrokken. Austin Voskuil – Austin Voskoele – heette de kromgewerkte man. Hij naderde de honderd.

Nieuwsgierig geworden naar de hele column en geen abonnee? Klik hier en word abonnee.